Het is rustig weer. Geen zonnetje, geen winterweer maar ook geen zuchtje wind. Op een enkele auto na, is het stil. Zó stil, dat ik op m'n wandeling naar dorpshuis Trefpunt geniet van de drummer van het bos. Naast het roffelen van een specht, koert in een andere boom een houtduif. Je merkt aan de vogels dat de temperaturen stijgen. Ze laten zich weer meer horen en sommige hebben al een eerste bezoek gebracht aan m'n nestkastje. Is de winter dan echt voorbij?

Vanmorgen wordt er onder het genot van een kopje koffie, weer heel wat bijgepraat. De nieuwsberichten via radio, televisie en kranten doen ons soms huiveren. Maar hoe serieus moet je al die berichten nemen? Per slot van rekening is nieuws van vandaag, morgen al weer oud. En hoe triest het ook is, van een schietpartij meer of minder liggen we al niet meer wakker. Berichten over bootvluchtelingen of Syriëgangers doen ons even huiveren en we gaan weer over tot de orde van de dag. Het is verbazingwekkend, dat het abnormale zo snel normaal wordt. 
Misschien moeten we ons pas zorgen maken als een Nederlandse organisatie zich druk gaat maken over het ondraaglijk lijden van vissen. Of als een nieuwe tweemansfractie het aardbevingsgebied wil omtoveren tot een natuurgebied en de gaskraan verder open wil draaien. En wat dacht je van een muur tussen een moskee en een kinderdagverblijf in Gouda? 

Ach, hoe triest en angstaanjagend de berichtgeving soms ook is, we houden de moed erin. We zijn blij en dankbaar dat we nog in alle rust en vrijheid mogen wonen en leven ien ons mooie Taisn.
Dat we er voor elkaar zijn als het nodig is en dat we kunnen genieten van het samenzijn bie Noaberstee.

Oh ja, nog even over de vissen. Het brengt ons terug in de tijd dat wijlen dorpsgenoot Jan Derk Slachter nog onder ons was. In zijn vrije tijd was hij een fervente visser. Als je vroeg naar zijn vangst gebaarde hij met z'n handen hoe groot de vis wel niet was. Al pratende werd de vis steeds groter. Ook hier ien Moar zaten kanjers van snoeken en graskarpers volgens Jan Derk. Zó groot, dat wanneeer ze tussen Klapke en Til zwommen ze alleen maar konden keren bij Schipsloot. Visserslatijn van Jan Derk, waar we anno 2015 wéér om kunnen lachen.

Volgende week gaan we sjoelen en ring werpen. Kom je ook?

Dag.