Oud Thesingers kennen haar allemaal als 'Vrouw Oudman'. Ze werkte als baker en heeft in haar loopbaan honderd kinderen ter wereld helpen komen. Irene Plaatsman heeft ooit voor haar studie een interview met mevrouw Oudman afgenomen. De Historische Commissie is blij dat we met instemming van beiden dit interview mochten opnemen in onze rubriek.

Roelie Dijkema, vrouw Diekemoa.

Op 7 april 2012 werd het erelid van de Vereniging voor Dorpsbelangen Thesinge, 80 jaar. Een dame met pit, nog steeds erg betrokken bij het dorp en erg actief. We noemen even Thomasvoar en Pieternel, het verwelkomen van nieuwe bewoners, de fietstocht, klaverjassen, soms schrijft ze wat voor de G&T... geweldig. Het interview met Roelie, al een tijdje geleden afgenomen, kunt u hier lezen. Interview Roelie Dijkema.doc

Overlijdensbericht
Zondag 27 september 2020 is Roelie Dijkema overleden op 88-jarige leeftijd. Hoewel zij de laatste jaren in Ten Boer woonde, is ze altijd Thesinger gebleven.

Afscheid
Het dorp nam, de coronamaatregelen respecterend, afscheid met een indrukwekkend eerbetoon. RTV Noord maakte hiervan een mooie reportage

De Historische Commissie heeft contact gezocht met Janna Hofstede met de vraag of we haar mochten interviewen over de geschiedenis van haar huis. Janna ging direct akkoord en we hebben het interview klaar. U kunt het hier vinden. Lees over de geschiedenis van haar huis en familie en bekijk de prachtige foto's.

Hendrik (Henk) Ridder
Thesinge, 4 februari 1918 - Westerbork, 28 oktober 1944

Wie was hij
Hendrik Ridder is geboren en opgegroeid in het dorp Thesinge. 
Hij was een zoon van landarbeider Geert Ridder en Martje Vegter en hij had één broer en zeven zussen. Met zijn vriendin in de Stad Groningen zou hij na de oorlog trouwen. Net zoals nu kenden mensen elkaar goed in het kleine dorp en hij had hier veel vrienden.

Organiseren van verzet

De 2e Wereldoorlog begon toen Hendrik Ridder 22 jaar was. 
Uit vaderlandsliefde, en omdat hij vond dat hij dit vanuit 
zijn geloof moest doen, ging hij in het georganiseerde verzet. 
Eerst als medewerker, toen als rayonleider in het Westerkwartier, later knokploegleider en nog later provinciaal leider van het gewapend verzet in Groningen. Hij organiseerde toen 7 ploegen 
van 20 man. Tenslotte werd hij rayonverzorger van het Nationaal Steunfonds (NSF). Hij hielp zo duizenden mensen in de provincie 
aan onderduikadressen.

Schuilhouden

Het verzet gebeurde in het geheim. Ook zijn naasten wisten niet 
wat hij allemaal deed. Hendrik nam enkele schuilnamen aan: 
Henk de Vries, Dick, Gerrit Bos en de Zegepraal. Hij hield zichzelf schuil op verschillende adressen in en rondom de stad Groningen, 
de stad waar hij als slagersknecht woonde en werkte. Af en toe liet 
hij zich zien in Thesinge. Soms tijdens een kerkdienst. Hij stond dan achter in de kerk om zo snel te kunnen verdwijnen als er onraad dreigde. Als de dienst was afgelopen was hij alweer verdwenen.
 Het dorp fluisterde: "Henk was der, hest hom zain?"

Opgepakt en gedood

Toen hij op 18 oktober 1944 werd gearresteerd en gevangen werd gezet in het Scholtenshuis (Grote Markt, Groningen), probeerden de Duitse medewerkers van de Sicherheitsdienst (SD) hem op de meest wrede manier aan het praten te krijgen. Maar hij zweeg.In gesprekken met vrienden had hij vaak gezegd:'Als de Duitsers mij in handen krijgen, ga ik zingen.' En dat kon hij goed, met zijn mooie stem. Hij liet niets los en werd 10 dagen na zijn arrestatie in Kamp Westerbork gefusilleerd. Hij was toen 26 jaar.

Gedicht
Een vriend van Hendrik Ridder schreef dit gedicht

Ik kan die ogen niet vergeten
waarmede hij die laatste dag
toen hij de dood reeds heeft geweten
mij in mijn angstig ogen zag
Hij staat er met geboeide handen
en bloedloos is zijn witgezicht
de striemen op zijn leden branden
maar in zijn ogenglans een licht
Ze hebben hem te hard geslagen
zijn lichaam is een wrede wond
hij heeft het zonder klacht gedragen
een glimlach zweeft er om zijn mond
God zelf heeft hem de kracht gegeven
te dragen dit ondraaglijk leed
mem boven smachten uitgeheven
zodat het hem geen pijn meer deed
Ik kan die ogen niet vergeten
waarmede hij die donkere dag
toen hij zijn einde heeft geweten
mij troostte met zijn stille lach

P. van Loon

In herinnering
Zijn stem is tot zwijgen gebracht op een herfstdag in Westerbork. Hij ligt, samen met andere verzetshelden, begraven op het Esserveld in Groningen.

Nog altijd komen wij zijn naam tegen: het Hendrik Ridderplein in Thesinge en de Hendrik Ridderstraat in Groningen herinneren ons aan zijn leven. Het leven dat hij - samen met vele anderen - gaf voor de vrijheid. 


Op 4 mei 2008 is op de Smidshouk in Thesinge een monument als herinnering aan hem onthuld. Het monument is gemaakt door 
Thesinger kunstenaar Herbert Koekkoek. Het stelt een bladzijde uit een kerkelijk liedboek voor. Een boek waar Hendrik Ridder 
graag uit zong. Het blad is afgescheurd, net als zijn leven.

Via deze link kan, als digitaal eerbetoon, een bloemetje worden geplaatst ter nagedachtenis aan Hendrik Ridder.