Het team werd gecoacht door de vader van de jongste speler (Folkert van Zanten). Deze sprak het team eerst ernstig toe waarna begonnen werd met een warming-up.
In het begin was het team nog niet op elkaar ingespeeld. Dit leidde helaas tot een aantal nederlagen maar gedurende het toernooi groeiden de spelers naar elkaar toe. De tegenpartijen kregen het niet cadeau en moesten dan ook de sterke spits van ‘de Til’, Michiel Admiraal hardhandig, stoppen. Gevolg tot twee keer toe stuurden de scheidsrechters terecht twee tegenspelers uit het veld voor een periode van 2 minuten.
Na een tactische wissel door de coach werd het team van Thesinge steeds sterker. Lucie van Zanten loste haar broer Folkert in de goal af. En zodoende kreeg de zeer goede verdediger Bennie van Zanten versterking van Folkert van Zanten, die ook in het veld z’n opgedane ervaring bij Geo zeer kundig ten toon spreidde.
De meiden Susan Vaatstra, Nikki Ebeling en Marjolein Havinga losten op aangeven van de coach elkaar af. Ze stonden hun mannetje zeer goed en voor de tegenpartij was het soms zeer verrassend hoe speels zij in de voorroede met de bal omgingen.
Was het halverwege het toernooi de keeper van de tegenpartij die de schoten van ‘de Til’ tegenhield en de laatste wedstrijd was het Thesinge wat de klok sloeg.
Tijdens deze wedstrijd was heel duidelijk te zien dat dit team zeer professioneel was. Het leek wel of het team van Zuid-Korea (WK 2002) speelde.
Conditioneel oppermachtig, ze klaagden nooit en er werd voor elkaar gestreden. Terecht werd deze laatste wedstrijd dan ook gewonnen met 2-0.
Na afloop van het toernooi kreeg het team nog een vaantje aangeboden van de KNVB en werden ze getrakteerd op een kleine versnapering.
Al met al kan teruggekeken worden op een geslaagde toernooi.

Een toeschouwer.