Bijna een maand geleden hebben we samen met dorpsgenoot Theo Remkes, onze eerste stappen gezet op weg naar Santiago de Compostella. Hoe dat ook alweer was, kunt u lezen in onderstaand verslag van 12 maart. Vanmorgen het vervolg.

Eerst neemt Theo ons ook nog even weer mee terug naar het begin van zijn reis. Even  inlopen zeg maar. Dan hink-stap-sprong en we zijn in het Spaanse gedeelte van de Pyreneeën, op weg naar het graf van apostel Jacobus.
Theo wijst ons op het gevaar van de moderne mens. Te grote stappen, te veel stappen, te veel kilometers, te veel uren. Zo kom je niet in Santiago de Compostella. Bedenk daarnaast dat je een pelgrim bent en geen toerist. Je ontvangt en je eist niks! 

Kom, we gaan weer op pad. Via ongeplaveide weggetjes, stille steenachtige en steile paadjes, schilderachtige dorpjes met nauwe straatjes en prachtige vergezichten, genieten we van deze pelgrimstocht.
We staan stil bij monumentjes en laten, net als vele van onze voorgangers, een steentje achter, al dan niet voorzien van een opschrift. Bij de Roelandsbron komt water uit de bergen. Daar maken we dankbaar gebruik van. We drinken wat en vullen ons flesje. Het schiet lekker op............nog maar 790 kilometer naar Santiago de Compostella, aldus Theo. Met een zucht kijken we elkaar aan en krijgen steeds meer waardering voor zijn voettocht.

Nog maar 790 kilometer........

Via Pamplona, dat wij vooral kennen van de stierenrennen,    
gaan we op weg naar Alto de Perdón. Op deze route maken we een stevige klim naar het pelgrimsmonument, 'de Pelgrims karavaan'. Een beeldengroep, gemaakt van cortenstaal, laat zien hoe belangrijk de pelgrimstocht is.


We zijn inmiddels in  Puenta la Reina. We komen langs een wijn- en waterfontein in Ayegui en nemen een slokje wijn, vullen ons flesje met water en stappen weer rustig verder. Theo wijst ons op een schuilhutje of kluizenaarshutje, en verteld over La Rioja met de belangrijkste wijnstreken van Europa. We lopen langs huizen van leem, de Arena van Léon, paleis van Gaudi en laten onze zorgen achter bij 'Cruz de Ferro' door er een steentje neer te leggen.
Nog 108 kilometer, nog 100, 40 en dan is daar het stenen paaltje met de aanduiding '0,00 km'. Dit is het officiële einde van de pelgrimstocht. Maar niet voor Theo.
Nee, Theo heeft besloten om nog een ander persoonlijk offer aan Jacobus te brengen. In het voormalig priesterseminarie heeft hij de daad bij het woord gevoegd en na 28 jaar zijn snor afgeschoren.
Hij heeft het verpakt in een plastic zakje en aan de buitenkant van de kathedraal een blijvend offerplekje voor gevonden. Theo's pelgrimstocht zit er nu echt op. Het gevoel dat je dan hebt is moeilijk te omschrijven. Blij? Genietend? Feestelijk? Nee, maar wel uiterst tevreden en dankbaar!

We hebben het weer prachtig gevonden Theo, om samen met jou over het schelpenpad te lopen. Bedankt dat we vanmorgen weer je reisgenoten mochten zijn. We hebben genoten van je prachtige verhalen en foto's. Dank je wel.

Een pelgrimsgroet van de bezoekers.

Dag.